Diógenes sobre Sócrates 02

Diógenes Laercio sobre Sócrates

Διογένης Λαέρτιος

Βίοι καὶ γνῶμαι τῶν ἐν φιλοσοφίᾳ εὐδοκιμησάντων

 

Parte de:

Vidas y opiniones de los filósofos ilustres / Primera parte: La tradición jónica / Libro II: Los jónicos, Sócrates y los socráticos / Sócrates

Σωκράτης [Sócrates] (c. 470 a. C.-399 a. C.)

ĒRVDĪTIŌRIBVS ***

Liber II, 19-20; Socrates

[19] Ἀκούσας δὲ Ἀναξαγόρου κατά τινας, ἀλλὰ καὶ Δάμωνος, ὡς Ἀλέξανδρος ἐν Διαδοχαῖς, μετὰ τὴν ἐκείνου καταδίκην διήκουσεν Ἀρχελάου τοῦ φυσικοῦ· οὗ καὶ παιδικὰ γενέσθαι φησὶν Ἀριστόξενος. Δοῦρις δὲ καὶ δουλεῦσαι αὐτὸν καὶ ἐργάσασθαι λίθους· εἶναί τε αὐτοῦ καὶ τὰς ἐν ἀκροπόλει Χάριτας ἔνιοί φασιν, ἐνδεδυμένας οὔσας. Ὅθεν καὶ Τίμωνα ἐν τοῖς Σίλλοις εἰπεῖν·

Ἐκ δ’ ἄρα τῶν ἀπέκλινεν <ὁ> λαξόος, ἐννομολέσχης,

Ἑλλήνων ἐπαοιδός, ἀκριβολόγους ἀποφήνας,

μυκτὴρ ῥητορόμυκτος, ὑπαττικὸς εἰρωνευτής.

Ἦν γὰρ καὶ ἐν τοῖς ῥητορικοῖς δεινός, ὥς φησί καὶ Ἰδομενεύς· ἀλλὰ καὶ οἱ τριάκοντα αὐτὸν ἐκώλυσαν τέχνας διδάσκειν λόγων, ὥς φησί Ξενοφῶν. [20] Καὶ Ἀριστοφάνης αὐτὸν κωμῳδεῖ ὡς τὸν ἥττω λόγον κρείττω ποιοῦντα. Καὶ γὰρ πρῶτος, ὥς φησι καὶ Φαβωρῖνος ἐν Παντοδαπῇ ἱστορίᾳ, μετὰ τοῦ μαθητοῦ Αἰσχίνου ῥητορεύειν ἐδίδαξε· λέγει δὲ τοῦτο καὶ Ἰδομενεὺς ἐν τῷ Περὶ τῶν Σωκρατικῶν. Καὶ πρῶτος περὶ βίου διελέχθη καὶ πρῶτος φιλοσόφων καταδικασθεὶς ἐτελεύτα. Φησὶ δ’ αὐτὸν Ἀριστόξενος ὁ Σπινθάρου καὶ χρηματίσασθαι. τιθέντα γοῦν τὸ βαλλόμενον κέρμα ἀθροίζειν· εἶτ’ ἀναλώσαντα πάλιν τιθέναι.

Perge ad sequēns caput

Redde ad prius caput

Perge ad initium paginae huius

Libro II, 19-20; Sócrates

[19] Habiendo oído a Anaxágoras, según algunos, pero también a Damón, como dice Alejandro en las Sucesiones, tras la condena de aquél escuchó a Arquelao el Físico, de quien afirma Aristóxeno que se hizo también amante. Duris asegura que se ocupaba en trabajos serviles y labraba piedras; y hay quien dice que de él son las Gracias vestidas de la Acrópolis. De ahí que Timón diga en los Burlescos:

A ésos dejó aquel picapedrero legaliparlista,

hechizador de helenos y maestro de sutilizantes,

de antioradoras narices, el subateniense bromista.

Sin duda, era diestro también en la oratoria, como afirma también Idomeneo, a tal punto que los Treinta le impidieron enseñar las artes del razonamiento, dice Jenofonte. [20] Y Aristófanes hace burla de él como de quien hace más fuerte la razón más floja. Y lo cierto es que fue el primero —como dice también Favorino en su Historia varia—, junto a su discípulo Ésquines, que enseñó retórica; y se dice también Idomeneo en el libro De los socráticos. También fue el primero que discurrió sobre el modo de vivir, y el primer filósofo que murió condenado. Aristóxeno, hijo de Espíntaro, afirma que se dedicó también a los negocios: por ejemplo, que hacía préstamos y juntaba los dinerillos que le caían, y luego, cuando los había gastado, volvía a prestar.

Perge ad sequēns caput

Redde ad prius caput

Perge ad initium paginae huius

Iura

Ελληνικά

Edición de Miroslav Marcovich: Διογένης Λαέρτιος / Diogenes Laertius, Diogenis Laertii Viatae Philosophorum.Vol. I. Libri I-X, Berlin / New York: Walter de Gruyter, («Bibliotheca Scriptorum Graecorum et Romanorum Teubneriana», n.º 1316), 2008, pp. 103-125.

Castellano

Traducción de Luis-Andrés Bredlow (del texto antes mencionado de Marcovich) en Diógenes Laercio [Διογένης Λαέρτιος / Diogenes Laertius] Vidas y opiniones de los filósofos ilustres, Zamora: Lucina, 2010, pp. 76-84.

Perge ad sequēns caput

Redde ad prius caput

Perge ad initium paginae huius

 

 

ĒRVDĪTIŌRIBVS ***

Sidebar



error: Content is protected !!